Posted by Mark on September 16, 2000 at 09:46
Mandy's dag begon zo goed. Van Wervel van Frans gaf haar een overhoring. Natuurlijk had ze haar huiswerk goed gedaan. Omdat de oude van Wervel altijd precies de alfabetische volgorde aanhield, kon iedereen die dat wilde een goed cijfer halen. Aangezien ze haar eerste proefwerk slecht gemaakt had, kon ze dat wel gebruiken. 'Een negen voor Helgers, Janssen een 6-', klonk de stem van de oude leraar. Mandy straalde, maar had tevens medelijden met Gerard. Normaal overhoorde van Wervel nooit twee personen! En Steven Hendricks was ziek!
Het tweede en derde uur gebruikte Mandy om lekker bij te kletsen. Samen met haar vriendinnen Sara en Linda en nog enkele meiden uit de klas, maakten ze er een gezellige boel van. Omdat Linda jarig was, trakteerde ze, zoals een dochter van een banketbakker betaamt, op heerlijk gebak. Twee punten kersenvlaai gleden erin of het niets was!
Tijdens het vierde uur merkte Mandy dat de twee punten gebak en het blikje cola haar geen goed hadden gedaan. Haar maag was hard bezig om de taart te verteren en zo nu en dan schoot een hevige kramp door haar ingewanden. Toch schonk ze er niet veel aandacht aan, in de wetenschap dat ze nog maar twee uur te gaan had. Toen ze samen met een paar jongens, Mandy was geen lelijk meisje!, naar het volgende lokaal liep, werden ze door de conrector teruggeroepen. Melkers van Economie was ziek geworden. Evertsen nam zijn les waar. Een afkeurend gebrom oversteeg al snel. Het was algemeen bekend onder de derde jaars VWO dat Evertsen niet de vriendelijkste was. Mandy schrok. Ze had er echt op gerekend dat ze Melkers had. Die vond het niet erg als je naar de wc ging. Meestal gaf hij je dan een pak papier dat naar de concierges moest. Dan mocht je, i.p.v op de meisjestoiletten, het zelden gebruikte gehandicaptentoilet gebruiken, omdat je daar langs kwam. Daar was het altijd schoon.
Net op het moment dat ze besloten had nog snel even naar het toilet te gaan, het risico lopend dat ze te laat kwam, bulderde de stem van Evertsen al door de gang. 'A3c, onmiddellijk in mijn lokaal of ik noteer je als afwezig!' Dat begon goed, dacht Mandy bij zichzelf. Gehoorzaam volgde ze de stoet naar het lokaal.
Nadat Evertsen de presentielijst had getekend, gaf hij de opdracht de stof door te lezen. Gelukkig, dacht Mandy bij zichzelf, geen geouwehoer van hem. Quasi-aandachtig begon ze het boek te lezen. Op het einde van de les, was de nood erg hoog. Haar anus stond werkelijk op springen. Snel pakte ze haar tas in. Ze stond in dubio. De meisjestoiletten of toch maar snel naar de trein en naar huis. Ze koos voor het laatste…
De trein vertrok als gewoonlijk veel te laat. Gerard van Diest, 19 en student had al een paar keer inwendig gevloekt. De aansluiting met de bus kon hij wel vergeten. Boos drukte hij op de 'open' knop van de trein en liet zich even later, tegenover een knap meisje, in de stoel vallen. Even nam hij het meisje in zich op, toen wendde hij zijn hoofd af. Zestien, zeventien schatte hij haar. Zeker was ze knap. Een slanke lijn en een knap gezichtje. De strakke broek stond haar leuk. Op de één of andere manier kende hij ze ergens van. Hij keek nog eens. Even keken ze elkaar aan. Nu wist hij het weer! Ze was de dochter van Piet! Zijn oude voetbaltrainer. Toen ze kampioen geworden waren was ze er geweest. Toen nog veel te jong en kinds. Maar nu… Toen hij haar voor de derde keer stiekem opnam, merkte Gerard dat er wat aan de hand was. Ze schoof steeds onrustig op haar stoel en ze probeerde rustig te ademen. Vanuit een ooghoek zag hij, dat ze haar hand telkens onder haar billen legde, wat friemelde en toen geschrokken weer terugtrok. Langzaam kwam de trein tot stilstand voor het volgende station. De personen die schuin achter Gerard hadden gezeten verlieten de trein. Op Gerard en het meisje na was de coupé leeg. 'Jij bent toch Mandy Helgers', zei hij, toen de trein vaart verminderde voor het volgende station. 'Ja, dat klopt', antwoordde het meisje geschrokken. 'Ik ben Gerard. Je vader is mijn trainer geweest'. 'Ja, ja ik herken je. Jij was een van zijn voetballerd uit het kampioensteam'.
Mandy kon wel janken. Ze had hoge nood en nu kwam ze ook nog een bekende van haar vader tegen! Eigenlijk was elk woord dat ze zei te veel. Steeds dacht ze de controle te verliezen. Naar het treintoilet gaan was natuurlijk uitgesloten. Op de eerste plaats te vies, maar op de tweede plaats zou ze, zo vermoedde ze, grote moeite hebben haar billen op elkaar te houden. Het volgende station dacht ze. Oh als hij maar blijft zitten! Met moeite gaf ze antwoord op zijn vragen. Toen de trein stil stond, merkte ze dat hij niet opstond. Gelukkig dacht ze. Ze nam haar tas op haar rug en begon voorzichtig naar de uitgang te lopen. 'Dag' zei ze nog.
Voorzichtig stapte ze uit de trein. Niets aan de hand. Even bleef ze staan. Ze voelde dat de druk was afgenomen. Opgelucht daalde ze de trap af. Op het moment dat ze haar strippenkaart voor de dag wilde halen, zag ze haar moeder staan! Van schrik liet ze een scheet. Wat moest haar moeder hier? Toen zag ze de auto staan, en haar broertje zitten. Oh, hoe kon ze het vergeten, ze gingen direct door naar ome Joop! Daar zouden ze vader treffen om naar het voetbal te gaan. Opeens verloor ze de controle. Een natte winde kondigde twee stevige drollen aan die langzaam in haar broek glipten. Ze voelde hoe haar slipje opbolde en de massa tegen haar strakke antraciet-grijze broek drukte. Direct volgde een kleine plas. Ze voelde hoe haar slip vochtig werd, maar zag geen vlek op haar broek verschijnen.
'Kom je nog schat, of wilde je de bus hebben?', lachte haar moeder en gaf haar dochter een kus. 'Hoe was het op school'. 'Och wel goed. Een negen voor Frans', antwoordde ze op matte toon. 'Dat is toch keurig. Wat is er', vroeg haar moeder die merkte dat haar dochter niet als normaal reageerde. 'Niets', antwoordde ze. 'Nou stap dan snel in, we zijn aan de late kant'. 'Ik voel me eigenlijk niet zo goed', zei ze, terwijl ze haar poepbroek stiekem betaste. Even keek haar moeder haar dochter aan. 'Je ziet ook erg wit'. 'Ik neem de bus wel en ga naar huis'. 'Neen, als je niet meegaat, dan breng ik je eerst thuis. Waarschijnlijk heb je last van je menstruatie'. Kom'. Haar moeder trok Mandy mee. Gehoorzaam volgde ze en ging achterin, naast haar kleine broertje zitten. Deze begon vrolijk te lachen. Mandy voelde hoe de poep geplet werd en de binnenkant van haar broek vochtig maakte. Snel legde ze de krant die haar broertje aan stukken aan het scheuren was onder zich neer. 'We gaan eerst even naar huis Bart. Je zus is ziek'. 'Ziek', vroeg het kleine ventje en keek zijn zus beteuterd aan. Flauwtjes lachte Mandy. Ze merkte dat haar boodschap begon te ruiken. Snel draaide ze het raam open. Ze hoopte maar dat haar moeder niets zou merken. Na tien minuten merkte ze dat haar moeder iets geroken moest hebben. Ze keek steeds met een ernsite blik in de binnenspiegel om het schuldige gezicht van Bart te zien wanneer deze in zijn broek gepoept had. Ergens hoopte Mandy dat dat zo was! Gelukkig vroeg haar moeder niets. Even later parkeerde ze de wagen. Mandy stapte snel uit. Door het geopende raam nam ze de sleutel van haar moeder aan. 'Ga rustig op de bank liggen en neem een aspirine. Ik breng Bart weg en kom dan zo snel mogelijk terug'. 'Het gaat wel weer een beetje, denk ik,' antwoordde Mandy. 'Ik ben over een half uur terug'. 'Oke dag'. Mandy zorgde dat haar moeder de achterkant van haar broek niet te zien kreeg en opende de deur. Snel zette ze haar tas in een hoek en rende de badkamer in. Daar begon ze aan het lange karwei haar poepbroek schoon te maken. Ruim op tijd had ze haar slipje in een luier van Bart gewikkeld en deze weggegooid (zodat iedereen een poepluier zou vermoeden). Haar grijze broek, die alleen vochtig was van voren en een kleine donkere plek op het achterwerk vertoonde, had ze in de handwas gezet. Daarna had ze een douche genomen en was op de bank gaan liggen. Ze sliep toen haar moeder thuiskwam.
Email: